فهرست مطالب

جراحی استخوان و مفاصل ایران - سال هفتم شماره 2 (پیاپی 27، بهار 1388)

مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال هفتم شماره 2 (پیاپی 27، بهار 1388)

  • 96 صفحه،
  • تاریخ انتشار: 1388/07/10
  • تعداد عناوین: 9
|
  • مقالات پژوهشی اصیل
  • مهزاد جاوید، غلامحسین شاهچراغی صفحه 38
    پیش
    زمینه
    تغییر شکل و خشکی شانه از یافته های شایع بعد از فلج زایمانی شبکه بازویی است که حتی در گروهی که بهبودی خوبی از لحاظ کارآیی عصبی داشته اند و یا جراحی میکروسکوپی ترمیم اعصاب در نوزادی برایشان انجام شده، دیده می شود. ما در این مقاله نتایج درمان آزادسازی و بازسازی شانه را در کودکانی با سن بالاتر گزارش می کنیم.
    مواد و روش ها
    در 24 بیماری که خشکی شانه ناشی از فلج زایمانی شبکه بازویی داشتند، عمل جراحی آزادسازی شانه و انتقال همزمان تاندون های «لاتیسیموس پشتی» و «ترس ماژور» به قسمت پشتی خارجی هومروس و یا عضلات روتاتورکاف انجام گردید. متوسط سن زمان جراحی 8 سال و 11 ماه بود. میانگین زمان پیگیری 6 سال و 8 ماه بود. بیماران با پرسشنامه های «جراحان شانه و آرنج امریکا» و «اندکس درد و ناتوانی در شانه» و پرسشنامه های مربوط به فعالیت های روزانه زندگی و امتیازدهی رضایت بیمار و خانواده وی، تحت بررسی و پیگیری قرار گرفتند.
    یافته ها
    میزان انحراف ثابت شانه به صورت چرخش به داخل از12±30 درجه به 27±5/72 درجه چرخش به خارج بهبود یافت. ابداکسیون به میزان 26±65 درجه و حرکت به جلو به میزان 33±47 درجه افزایش یافتند در حالی که هیچ گونه گچ گیری یا مانیپولاسیون قبل از عمل نداشتند. افزایش چرخش به خارج نسبت به افزایش ابداکسیون ارتباط بیشتری با امتیاز بالای کارآیی بیماران داشت. بیمارانی که قبل از جراحی، امتیاز کارآیی کمتری داشتند، توانستند چرخش خارجی بیشتر و امتیاز کارآیی بالاتری را با جراحی به دست آوردند. گروهی که سن 9 سال و بالاتر داشتند از لحاظ به دست آوردن کارآیی، تفاوتی با بچه های کوچک تر نداشتند.
    نتیجه گیری
    جراحی آزادسازی شانه همزمان با انتقال تاندون های «لاتیسیموس پشتی» و «ترس ماژور» در فلج زایمانی شبکه بازویی مؤثر است و حتی در بچه های بزرگ تر که مراجعه دیر و دیسپلازی گلنویید دارند، کمک کننده است.
    کلیدواژگان: فلج زایمانی، فلج ارب، انتقال تاندون
  • حمیدرضا اصلانی، زهره زعفرانی، مهدی ابویی مهریزی صفحه 48
    پیش
    زمینه
    کیست گانگلیون شایع ترین توده مچ دست می باشد که اغلب بیماران با شکایت ضعف و درد در مچ دست مراجعه می کنند. روش های درمانی متعددی برای کیست گانگلیون وجود دارد که جدید ترین آن برداشتن آرتروسکوپیک است. هدف این گزارش بررسی نتایج کوتاه مدت این روش است.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه از نوع «بررسی پیاپی موردها» (case series)، 13 بیمار با کیست گانگلیون پشت مچ دست از آبان 1384 تا مرداد 1386 در یک مرکز آموزشی درمانی در تهران تحت برداشتن آرتروسکوپیک قرار گرفتند. 10 بیمار زن و 3 بیمار مرد بودند و میانگین سن آنان 8/29 سال بود. همه بیماران از درد مبهم، تورم و محدودیت حرکات مچ دست شکایت داشتند. سه بیمار قبل از مراجعه برای تایید تشخیص، تحت ام آرآی قرار گرفته بودند و 4 بیمار نیز قبلا تزریق داخل کیست داشتند. میانگین زمان پیگیری 12 ماه (19-7 ماه) بود.
    یافته ها
    دامنه حرکات مچ دست بعد و قبل از عمل مقایسه شدند و بهبود حرکت فقط در خم شدن مچ دست به عقب دیده شد. قدرت گرفتن اجسام بعد از عمل نیز به طور مشخص نسبت به سمت مقابل بهبود یافت. در هیچ یک از موارد ناپایداری اسکافولونیت مشاهده نشد، فقط یک مورد گانگلیون پس از 6 ماه عود کرد و هیچ عارضه ای بعد یا حین عمل به وجود نیامد.
    نتیجه گیری
    گانگلیونکتومی به روش آرتروسکوپیک یک جایگزین مناسب و قابل اعتماد با اسکار کمتر است و نسبت به روش باز قابل قبول تر می باشد.
    کلیدواژگان: کیست گانگلیون، آرتروسکوپی، مچ دست
  • بهرام مبینی، ابراهیم عامری، حمید بهتاش، حسن قندهاری، محمد خاکی نهاد صفحه 52
    پیش
    زمینه
    کیفوز ایدیوپاتیک یا «وضعیتی»، بیماری شناخته شده، شایع و با علت نامشخص در نوجوانان است. در خصوص نتایج درمان با بریس میلواکی در این ناهنجاری، مطالعه جامعی در دسترس نیست. هدف از این مطالعه، تعیین نسبی اثربخشی بریس میلواکی در مراحل مختلف درمان و بررسی پایداری میزان اصلاح کیفوز بعد از کنار گذاشتن بریس بود.
    مواد و روش ها
    تعداد 165 بیمار(39 پسر و 126 دختر) با کیفوز «وضعیتی» که طی سال های 1370 تا 1384 با بریس میلواکی درمان شدند، مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سنی در شروع درمان، 06/13 (16-8 سال)، در پایان درمان، 06/15 سال (17-11 سال) و در پیگیری نهایی، 9/17 سال (25-12 سال) بود. میانگین کیفوز اولیه، 26/59 درجه (74-51) و میانگین زمان پیگیری 34 ماه (102-6 ماه) بود.
    یافته ها
    میانگین زاویه کیفوز در پایان درمان، 42 درجه (68-28) و در پیگیری نهایی 1/48 درجه (75-28) بود. در پایان درمان در9/85% بیماران، زاویه کیفوز50 درجه یا کمتر بود که در پیگیری نهایی این میزان کیفوز در 7/74% بیماران وجود داشت. دو مورد جراحی شدند و میانگین از دست رفتن اصلاح در پیگیری نهایی 9/5 درجه بود. درمان در کاهش کیفوز مؤثر بود (001/0p=).
    نتیجه گیری
    درمان با بریس در کیفوز «وضعیتی» مطلوب است ولی در موارد زیادی که انعطاف پذیری انحنا کم است، دوره درمان طولانی تری لازم می باشد.
    کلیدواژگان: کیفوز، بریس، درمان
  • ابوالفضل رحیمی، مهدی معصومی، منصور سروش، بتول موسوی صفحه 58
    پیش
    زمینه
    قطع اندام تحتانی، شایع ترین نوع قطع اندام در مجروحین جنگی است و با عوارضی نظیر مشکلات ارتوپدی همراه می باشد. این مطالعه با هدف بررسی مشکلات ارتوپدی و عوامل مرتبط با آن در جانیازان با قطع دو اندام تحتانی در کشور انجام شد.
    مواد و روش ها
    در یک مطالعه مقطعی، از بین 578 نفر جانباز با قطع دو اندام تحتانی، 335 نفر در این مطالعه شرکت کردند. معاینه جانبازان توسط سه متخصص جراحی ارتوپدی انجام شد.
    یافته ها
    میانگین سنی جانبازان 3/6±05/42 سال و 6/97% مرد بودند. ترکش و مین با 7/89% (601 عضو) شایع ترین علت قطع عضو بود. بیشترین سطح قطع عضو در هر دو اندام تحتانی از ناحیه زیر زانو 6/37% (126 نفر) بود. حدود نیمی از استامپ های اندام تحتانی، کوتاه یا بلند بودند. شایع ترین مشکلات ارتوپدی به ترتیب گرفتگی عضله استامپ 7/42% (281 عضو)، استخوان سازی نابه جا 55/11% (76 عضو)، نوروما 2/10% (67 عضو) و التهاب 1/10% (67 عضو) بود. از نظر ارتوپدی 9/10% عضوها نیاز به جراحی مجدد استامپ داشتند.
    نتیجه گیری
    با توجه به شیوع بالای برخی مشکلات ارتوپدی در نمونه های مورد مطالعه و این که بسیاری از مشکلات در طول زمان ایجاد می شوند، معاینه منظم و دوره ای و برنامه ریزی جهت درمان و توانبخشی در این گروه از جانبازان ضروری می باشد.
    کلیدواژگان: قطع عضو شده، اندام تحتانی، جنگ
  • فردین میرزاطلوعی، مهناز احمدی فر، احمدرضا افشار صفحه 64
    پیش
    زمینه
    آناتومی محل چسبندگی رباط متقاطع جلویی به فمور به علت پوشش سینوویال و دید ناکافی به خوبی توضیح داده نشده است. در این خصوص در مورد وضعیت آناتومی رباط متقاطع جلویی در بیماران ایرانی هیچ اطلاعی در دسترس نیست. هدف از این مطالعه بررسی آناتومی و توپوگرافی محل چسبندگی رباط متقاطع جلویی به فمور در بیماران ایرانی بود.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه از 10 جسد تازه انسان استفاده شد. معیارهای ورود اجساد به مطالعه، میانگین سنی کمتر از 50 سال و عدم وجود آثار ضربه عمل جراحی بر روز زانو بود. رباط متقاطع جلویی به لحاظ وجود یا عدم وجود دو رشته متمایز بررسی گردید. سپس رباط از فمور جدا شد و شکل و موقعیت محل چسبندگی و وجود یا عدم وجود برجستگی استخوان یا هرگونه راهنمای تشریحی دیگر ارزیابی شدند. در هر مرحله عکس برداری دیجیتال به عمل آمد. شاخص های اندازه ها از محل چسبندگی رباط متقاطع جلویی به فمور در اجساد با کولیس اندازه گیری و بررسی شدند.
    یافته ها
    در وضعیت خم90 درجه و کشش دیستال به رباط، رباط متقاطع جلویی به صورت یک رباط پیچ دار دیده شد که این پیچش با کاهش کشش یا در حالت باز شدن کمتر شد. در 7 جسد دو رشته مجزا در رباط متقاطع جلویی (جلویی داخلی و پشتی خارجی) دیده شد. در سه نمونه در حالت طبیعی و بدون دستکاری یا تشریح، فیبرهای رباط متقاطع جلویی قابل تفریق به دو رشته مجزا از هم نبودند. محل چسبندگی فمورال رباط متقاطع جلویی به سه شکل بیضی، هلالی و مثلثی بود. در برش عرضی مقطع این رباط بیشتر به شکل بیضی بود.
    نتیجه گیری
    آناتومی رباط متقاطع جلویی، چه در محل چسبندگی به فمور و چه در میزان تمایز رشته ها از یکدیگر، در بین افراد متفاوت می باشد.
    کلیدواژگان: رباط متقاطع جلویی، آناتومی، جسد
  • محمد فکور، محمدجعفر شاطرزاده، سارا پذیرا صفحه 70
    پیش
    زمینه
    شکستگی تنه استخوان ران در همه گروه های سنی و با مکانیسم های مختلف دیده می شود. به دلیل نزدیک بودن محل شکستگی با مفصل زانو به عنوان مفصل حد وسط احتمال اختلال در سیستم کنترل وضعیت تعادل بدن وجود دارد و دلیل آن اشکال در ارسال پیام های مناسب از گیرنده های حس عمقی می باشد. هدف از این تحقیق بررسی نوع و میزان اختلال ایجاد شده در وضعیت تعادل بیمارانی بود که دچار شکستگی استخوان ران شده بودند.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه 15 بیمار با شکستگی منفرد تنه استخوان ران با میانگین سنی 76/4±5/25 سال که به روش جااندازی باز و ثابت سازی داخلی درمان شده بودند و 15 فرد سالم به عنوان گروه کنترل، که بر مبنای سن، قد، وزن، جنس و شاخص توده بدنی(BMI) با گروه آزمون جور شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. از هر دو گروه خواسته شد که به ترتیب تصادفی بر روی صفحه گرد متصل کننده نیرو که توانایی انحراف در جهات مختلف را به میزان 20 درجه دارد بایستند و توانایی حفظ ثبات در موقعیت های مختلف ایستادن اندازه گیری شد. شاخص های «محدوده ثبات» (limit of stability index) و «ضریب ثبات» (stability index) نیز با این دستگاه اندازه گرفته شد.
    یافته ها
    شاخص «ضریب ثبات» در کلیه موقعیت های آزمون در دو گروه با یکدیگر اختلاف معناداری داشتند در صورتی که از نظر شاخص «محدوده ثبات» در دو گروه و در کلیه موقعیت های آزمون اختلاف معناداری وجود نداشت.
    نتیجه گیری
    مشکل لنگش بیماران با شکستگی تنه استخوان ران، قرینه نبودن در تحمل وزن روی اندام های تحتانی و به دنبال آن اختلال در ثبات ایستا می باشد. از طرف دیگر عدم وجود اختلاف معنادار در شاخص «محدوده ثبات» دلیل ثابت کننده ای برای سلامت سیستم عصبی عضلانی است.
    کلیدواژگان: شکستگی تنه استخوان ران، ثبات وضعیتی، تثبیت داخلی شکستگی
  • مقاله مروری
  • سید مرتضی کاظمی، رضا مینایی، رامین فرهنگ زنگنه صفحه 76
    در دهه های اخیر، انتشار مقالات پزشکی در سراسر دنیا گسترش چشمگیری داشته است. امروزه مجلات پزشکی متعددی منتشر می شوند که مقالات آنها پایه و اساس علم و هنر پزشکی را تشکیل می دهند. به موازات این گسترش روزافزون، اصول اخلاقی نیز در انجام و انتشار تحقیقات پزشکی به طور طبیعی دچار دگرگونی شده است. هدف این مقاله بازنگری برخی مقالات موجود در ارتباط با استانداردهای تحقیق و انتشار مقالات علمی پزشکی می باشد. توجه دقیق به این استانداردها، اعتبار مقالات و مجلات پزشکی را تضمین می کند.
  • مقالات موردنگاری
  • مهدی مظلومی، فرزاد امیدی کاشانی، محمدحسین ابراهیم زاده صفحه 82
    دیسپلازی نیمه اپی فیز یا سندروم «ترور» عارضه ای است که به علت رشد غیرطبیعی بافت غضروفی سمت خارجی و داخلی اپی فیز ایجاد می شود. در اوایل به صورت منفرد است ولی ممکن است قسمتی از آن بشکند و چندین قطعه آزاد درست شود. رشد غیرطبیعی اپی فیز با خاتمه رشد استخوانی متوقف می شود ولی ناهمواری سطح اپی فیز منجر به استئوآرتریت مفصل مبتلا می گردد. به علت نادر بودن این عارضه در اطفال و گرفتاری همزمان دو استخوان مچ پا در بیمار، ما اقدام به گزارش این مورد نمودیم.
  • احمدرضا افشار، فردین میرزاطلوعی صفحه 86
    چهار بیمار به علت کندگی استخوانی و داخل مفصلی تاندون فلکسور عمقی با روش جااندازی باز و تثبیت با پیچ ظریف درمان شدند. بیماران از نظر کارکرد تاندون فلکسور عمقی، دامنه حرکتی مفصل بین انگشتی دیستال پیگیری شدند. زمان پیگیری بین 6 تا60 ماه بود. قطعه کنده شده استخوانی همراه تاندون در تمام بیماران داخل مفصلی بود. علی رغم کارکرد تاندون فلکسور عمقی، دامنه حرکت مفصل بین انگشتی دیستال در همه بیماران کاهش یافت. در درمان کندگی استخوانی تاندون فلکسور عمقی باید به وضعیت مفصل بین انگشتی دیستال توجه نمود. وضعیت مفصل بین انگشتی دیستال عامل مهم دیگری در پیش آگهی درمان است.
|
  • Page 38
    Background
    Shoulder deformity and contracture is a common finding after brachial plexus birth palsy even in those who have had good recovery of nerve function or have had micro surgical nerve repair at infancy. We would like to report our results with the reconstructive shoulder surgery in a group of older children.
    Methods
    Shoulder contracture from brachial plexus birth palsy was surgically released in 24 older children with simultaneous transfer of the latissimus dorsi and teres major tendons to the posterolateral humerus or rotator cuff. The mean age at surgery was 8 years 11 months. The children were evaluated at a mean follow-up time of 6 years 8 months by the Modified American Shoulder and Elbow Surgeons Form and Shoulder Pain and Disability Index standardized shoulder assessment forms a questionnaire assessing activities of daily living and parent and patient satisfaction scales.
    Results
    The fixed internal rotation deformity of 30º±12º improved to 72.5º±27º of external rotation. Improvements of 65º±26º and 47º±33º were seen in abduction and forward elevation respectively all without preoperative casting or manipulation. Increased external rotation had a more positive correlation with a higher functional score than abduction. Patients with lower preoperative functional scores had more rotational gain and higher functional scores after surgery. Those aged over 9 years had a functional gain similar to that of the younger children.
    Conclusion
    Simultaneous release of contracted shoulder and transfer of latissimus dorsi and teres major tendons in brachial plexus birth paralysis is effective and rewarding even in older children who have had late referral and might have already developed glenoid dysplasia.
  • Page 48
    Background
    Ganglion cyst is one of the common causes of wrist mass presenting with weakness and pain in the wrist. Among the arrays of treatment options for this problem arthroscopic resection is probably the most recent treatment modality. We would like to review a short-term result of such a treatment in a small group of patients.
    Methods
    In a case series study 13 patients (10 women 3 men) with dorsal wrist ganglion treated with arthroscopic resection in a two-year period were evaluated for post operative recurrence pain swelling or wrist motion limitation and grip strength. The mean age was 29.8 years old. The cases had an average of 12 months (7-19 months) follow-up.
    Results
    In the all cases no intra-or post operative complication was encountered. The wrist range of motion and grip strength showed improvement no scapholunate instability was seen. One recurrence after 6 months had occurred.
    Conclusion
    Arthroscopic ganglionectomy is a swelling surgical alternative for dorsal wrist ganglion with less scar and comparative results to open surgery.
  • Page 52
    Article abstract:
    Background
    Postural round back is a common entity with unknown etiology. Reports on the results of brace treatment are scarce. The purpose of this study was to determine the effect of bracing in different stages of treatment and also the amount of preservation of kyphosis after stopping the brace.
    Methods
    from 1991 through 2005 165 cases (39 male 126 female) who had a diagnosis of idiopathic postural kyphosis were treated with a Milwaukee brace. The mean age at the initiation of treatment was 13.06 years (8-16 years) at the completion of treatment was 15.06 years (11-17 years) and at the final follow-up was 17.9 years (12-25 years). The mean initial kyphosis was 59.26° (51°-74°). The patients were evaluated after an average follow-up of 34 months (6-102 months).
    Results
    The mean angle of kyphosis was 42° (28°-68°) at completion of treatment and 47.9° (28°-75°) at the final follow-up. Angle of kyphosis was 50° or less in 85.9% at the end of treatment and in 74.7% of patients at final follow-up. 5.9 degrees of original correction was lost in final follow-up. Two cases underwent surgery. Brace was effective in correction of kyphosis (p=0.001).
    Conclusion
    Milwaukee brace is effective in treatment of postural kyphosis. Longer period of treatment even after maturity is needed in more stiff deformities.
  • Page 58
    Background
    Lower limb amputation is the most common type of amputation in veterans. The aim of the study was to assess the orthopaedic problems in war related bilateral lower limb amputees.
    Methods
    In a cross-sectional study 335 out of 578 survivors with bilateral lower limb amputation were assessed by three orthopaedic surgeons.
    Results
    The mean age was 42.05±6.3 and 97.6% were male. The most common cause of amputation was land mine 89.7% (601 limbs). Both trans-tibia was the most common level of amputation 37.6% (126 people). The length of stump in about half of the survivors was short or tall. The most common orthopaedic problems were spasm of stump muscle 42.7% (281 limbs) which was followed by heterotypic ossification 11.55% (76 limbs) neuroma 10.2% (67 limbs) and inflammation 10.1% (67 limbs). About 10.9% of survivors needed stump revision.
    Conclusion
    The study revealed that the prevalence of orthopaedic complications among the amputees was high. Regular and routine assessment rehabilitation programs and treatment is necessary for the bilateral lower limb amputees.
  • Page 64
    Background
    Anatomic attainment of anterior cruciate ligament (ACL) to the femoral notch is not quite easily visible due to the synovial covering. There is no information on femoral attachment of ACL in Iranian population. Our aim is to study the topography of this ligament in a group of fresh cadavers.
    Methods
    Ten fresh cadavers that were all younger than 50 years of age and had no evidence of trauma to or surgery on their knees were chosen for the study. The knees were dissected and the presence or absence of double ACL strands was evaluated. The ligaments were then taken off the femur and insertion sites were carefully studied and documented by digital photography. The distances were measured using a ruler.
    Results
    In 90º flexion with distal traction onto the ACL the ligament was like a twisted interwoven cord. The twist would decrease by releasing the traction or decreasing the knee bent. Two separate bundles (antero-medial and postero-lateral) were identified in 7 cadavers. In the 3 remaining ones in gross inspection and without dissection one could not recognize two separate bundles in the ACL’s. The femoral attachment sites were curve triangle or oblong. In cross-sectional however they were oblong.
    Conclusion
    Anterior cruciate ligament could have both variable femoral attachment sites and also different bundle patterns in different individuals.
  • Page 70
    Background
    Femur shaft fracture can occur with different mechanisms in all age groups. Patients often develop instability problems when fracture is close to knee which functions as intermediate joint. This has been attributed to dysfunction of proprioception receptors. In this research we tried to analyze the frequency and type of instability in patients following femur shaft fracture.
    Methods
    This study was carried out on 15 patients with isolated femoral shaft fracture within the range of 20-45 years of age treated by plate fixation and 15 healthy individuals as the control group that were matched with the previous group by age height weight and sex. Both groups were asked to stand on a round plate called “Biodex” (which is able to tilt in different direction) randomly. The “stability index” and “stability range” were measured.
    Results
    Our results showed that postural “stability index” in control group was statistically better in nearly all erect body positions. In contrast the difference in stability range in the two groups was not statistically significant.
    Conclusion
    The presence of statistically significant difference between the two groups in “stability index” and its absence in “stability range” among the two groups indicate that the major stability problem in patients with femoral shaft fracture is asymmetric weight bearing and consequently impairment in static stability. Also a healthy neuromuscular system is a convincing evidence for absence of statistically significant difference in “stability range index”.
  • Page 76
    In recent decades there has been a boom in medical publication all across the world. There are numerous medical journals whose articles tend to form the basis of the art and science of medicine. Along with this widespread upward trend ethics of conducting and publishing medical research have undergone natural evolution. This article intends to review some of the existing publication related to the standards of medical and scientific research and publishing articles in medical journals. Paying meticulous attention to these standards guarantees credibility and originality of medical articles and the publishing journals.
  • Page 82
    Epiphysealis dysplasia heminelica (Trevor’s syndrome) is a rare disease which is the result of abnormal development of cartilaginous external or internal segments of epiphysis. It is usually a single lesion. But with breakage of outgrowing cartilaginous masses it may present as several free pieces in the joint. The abnormal cartilaginous outgrowths would stop with termination of child’s growth. The articular surface incongruity however can lead to early osteoarthritis. We are reporting this case because of rarity of this pathology and also because of the presence of lesions on both sides of an ankle.
  • Page 86
    Four patients with the intra-articular bony avulsion of the deep finger flexor (FDP) were treated by open reduction and internal fixation with mini screw. They were examined for the tendon function and range of motion of the distal interphalangeal (DIP) joint. The follow-up period was from 6 months to 60 months. DIP joint surface was involved in all the cases. Although the FDP function was restored there was reduced range of motion in DIP joints in all the patients. Beside the restoration of FDP function the condition of the DIP joint surface is another important factor which influences the prognosis and the treatment of FDP avulsion injuries